Açıklama
Çılgınlaşmasaydı kaleme dokunmazdı. Delirmeseydi yazmazdı. Her gün bitiyordu ve bir daha, bir daha tükenip bir dahaya varıyordu. Günleri renksiz, solgun. Dünyanın en mutsuz insanı o muydu? Yaşama sevincini kaybetmişti. Kuduruyordu ve başkalarına bakıp hayatın olduğunu anlıyordu. Sabahların, gündüzlerin doğmasına sevinirken; geceye lanet ediyordu. Seviniyordu ki ay vardı. Akşamlar bitiriyordu onu. Yalnızlık ölmesini istiyordu ve kitaplar olmadan hayatının tadı yoktu. Aynaya bakıp, kendisine “Anla” diyordu. “Bir deliden farkım yok.”
O değildi. Buna kalbini koymuştu ama aklı hâlâ ondaydı. Aklı iblisin pençesinde bunalmıştı, kafası evet, kafası ağrılarla kıvranıyordu.
Değerlendirmeler
Henüz değerlendirme yapılmadı.